refleksje

w czyimś blogu ostatnio przeczytałam o więzi między rodzicami a dzieckiem. Zastanowiło mnie to mocno... Jakoś przy starszych nie dumałam nad tego typu rzeczami.
A teraz?
Widzę, że owszem tata super sprawa - do zabawy, do jedzenia może być pod warunkiem, że mały ma ochotę nie na mleczko. O mleczko - to podstawa ale o tym kiedy indziej.
Mama jest potrzebna jak powietrze do oddychania. Mama do zasypiania. Mama gdy coś boli, mama gdy smutno lub źle.
I nawet często nie muszę nic mówić wystarczy potrzymanie za palec (mój).
Momentalnie oddech się wyrównuje. Wraca spokój na małej twarzy mojego synka.
Nie wiem jak to działa. Może to jakaś chemiczna więź a może fizyczna a może niematerialna? Nie wiem. Wiem, że często jestem ostoją spokoju dla najmłodszego. Nikt i nic nie uciszy go tak szybko jak ja. Nawet tata.
Jakiś czas temu mąż stawał na głowie by uspokoić wrzeszczącego synka nic z tego - z momentem wejścia mnie do domku i wzięcia na ręce krzyk ustał. On po prostu wrzeszczał i z całych sił domagał się obecności mamy.
I jak tu mu odmawiać zaspokojenia tej potrzeby? Często znajomi mnie pytają: Staś sam zsypia? Daje ci popalić? Itp itd... No nie- nie zasypia sam- do przejścia w sen potrzebuje mamy. Nieodwołalnie. Mama może kołysać w ramionach, może stać obok i nucić może też być obok byle trzymać jej palec czuć zapach. Bo mama jest jak powietrze- zawsze była zawsze jest zawsze będzie... Jest w tym coś mistycznego i niepojętego. I tylko trzeba pamiętać żeby dać dziecku wolność... Kiedyś tam